anne babanın seni sevmemesi

Ne kadar doğru bilemem ama yıllardır düşündüğümü dökecek yer buldum yeniyim. Ben,abim,kız kardeşim üçümüzde bu durumu yaşıyoruz. Önceden bunu farketmezdim küçüktüm çünkü ama yaş ilerledikçe ve sevginin az çok ne demek olduğunu anlamaya başladığında neşen kaçıyor yavaş yavaş. Ben 14 yaşımdan beri iş hayatındayım 20 yaşıma kadar çalışıp kazandığımı babama verdim ve babamın sürekli kredi, kredi kartı borcu olurdu. Bana tutup bir gün bile al oğlum bu senin diye bir çöp dahi vermedi, kıyafet alacağımda bile maaş günümü bekler, babama danışır, onaylarsa gider alırdım. 20 yaşından sonrada durumu anlamaya başladığımda, karşı gelmeye başladım kavgalar, bağrışmalar başladı ama ona rağmen evi terketmedim çünkü babam çalışır ama gününü kurtarırsa tamam, ileriye yönelik hiçbişey yok o yüzden ev kirası, faturalar vs. hep bizim çalıştığımızdan ödenirdi. Ona rağmen hep hayırsız evlat olarak anıldık babam tarafından, bi misafirlikte hiç beni, bizi övdüğünü görmedik hep kötülerdi. Abim kendi düğününü kendisi yaptı hala daha borcunu ödüyor, babamın katkısı 150 bin liranın hepsine toplasan 5-6 bin liradır sorsan oğlanı evlendirdim der herkese. Bana ne zaman evlenicen dediklerinde, “ben düşünmüyorum” derim ama mesele öyle değil tabi. Sadece parasal konuda böyle, manevi olarak ise ben mesela babamdan hiç “ASLAN OĞLUM” lafını duymadım, hiç göğsüm kabarmadı, “arkamda aslan gibi babam var” deyip bi işe kalkışamadım. Annemin durumu daha farklı bütün bunlar olurken hiçbir şekilde bize yardımcı olmadı, babama karşı bizi korumadı. Evin o halde bile huzurunu sağlaması gerekirken sürekli bizimle, babamla kavga ederek hep bi kaos yarattı. Annem hep kendi huzurunu, kendi mutluluğunu düşündü. Ya ben hasta yatağında zor nefes alırken eve bi kap yemek koymadan 4 günlüğüne tatile gittiler. Velhasıl kelâm şuan 24 yaşım, düzen hala aynı ama umut çok önemli anadır atadır diyerek fazla ileri gitmeden ufak tefek başkadırışlarla kendi işimi onlara rağmen yapmaya çalışıyorum ki onların düşünmediği geleceğimi kendim bir hüzme dahi olsa aydınlatabiliyim. Daha yumruk kadar kalbe sığdırdığım çok şey varda onun için kitap yazmak lazım. Haddime değil öneri vermek ama hani derler ya “Sevgiyi en çok sevilmeyen anlar” diye o yüzden anne baba sevgisinin çok başka bişey olduğunu bilin.

Annem akşam yemeğinde abimin ismine sahiplik eki katıp "canım oğlum gel yemeğimi ye" dedi, bir saat önce de beni küfrederek uyandırmıştı.

Sevmemek değil de yetememek. Bana yetemiyorlar, bu yüzden aramızda adı konulmamış bir mesafe var. Daha taze yaşadığım bir olay: babam dün aradı sesinde özlem vardı bunu fark etmek ve uzun süredir konuşmadığımızı fark etmek beni çok sarstı. Yarın pişman olmamak için bugün harekete geç ihmal etme onları dedim ama elimde olmadan o mesafeyi kabullenmişim..

en küçük çocuğum ve bana gelene kadar tüm sevgilerini tüketmişler bence. onca çocuktan sonra özenle büyütemeyeceklerini fark edince isyanım da azaldı. İlk kızları, ilk evlat kaybı yaşadıkları için mutluluğu da üzüntüyü de ben doğmadan önce doruklarına kadar hissetmişler. babamın sevgisi sevgi değil zaten. sağlıklı bir sevme nedir bilmiyor bundan dolayı babamı muaf tutarak annemden bahsetmek istiyorum. ailesinden gördüğü mesafeli sevgi anlayışından çıkıp sevmeye çalıştı bizi, çaba gösterdi görüyorum ama bir erkek çocuğunu kabullenip sevdiği gibi sevmedi kız çocuklarını. sevdiyse de ben ne gördüm ne hissettim. hep yalnızdım. keşke daha da anlayışlı olup kadın olduğun için çektiğin eziyetleri/acıları bizim de çekmemizde sorun görseydin kendimizi koruyamadığımız zamanlarda kendimizi güçlü hissedebilseydik. ama sorun olarak görmedin tabiri caizse fıtratında var yapacak bir şey yok deyip sahneden çekilmeyi seçtin bunu yapmasaydın gerçekten sevdiğini hissederdim belki. bir şeyleri senin istediğin gibi yapmadığım veya bu hayata senin gibi bakmadığım için daha az sevildiğimi biliyorum. ama yine de sırf sevilmek için kendim olmaktan vazgeçmeyeceğim. sen bu kadar sevebilirsin ben de bu kadar uyum sağlayabilirim.

Başlığı görünce yazmak istedim, yeniyim. Öncelikle annemle aram çok iyiydi, onun tarafından hep şımartıldım ve maddi durumumuza rağmen beni her şeye dahil etmeye çalışırdı. Başta güzel bir çocukluğum vardı ama 12 yaşımdayken kaybettik kendisini. Sonrası mutfak tezgahıyla tanıştığım, babamın bitmek bilmeyen sinirini çekip küfürlerini dinlediğim, üstüme yüklenen sorumluluklarla devam etmek zorunda olduğum günlerden ibaretti benim için. Kimsenin yanına sığamadım, hep eğretiydim. Aslında öncesinde de yaşanan ama annemin üstünü örtmeye çalıştığı şeyleri kendim deneyimleyerek anladım... Babamla anlaşamıyorduk, hala da anlaşamıyoruz. Kavgamız gürültümüz hiç eksik olmadı bizim, huzurlu bir ortam görünce yadırgar hale geldim diyebilirim. Annemden sonra bana çocuk olma hakkı tanınmadı. Annen yok, dendi. Sorumluluk al, çocuk değilsin dendi ve içime kapanıp insanlardan uzaklaşarak büyüdüm. Psikolojik olarak dibi gördüğüm de oldu, toparlandım ama hiçbir zaman yanımda olmadı kendisi. Baba sevgisi denen şeye fazlasıyla uzağım. Onun gözünde kendi deyimiyle sığıntıyım, bunun değişeceğini sanmıyorum ve değiştirmek için çabalamak gibi bir niyetim de yok artık, gerçekten yoruldum. "Sevgiyi en çok sevilmeyen anlar." yazmış biri, o kadar doğru ki. Şu an 19 yaşındayım, ailemin eksikliğini en çok hissettiğim zamanlar diyebilirim. Söylenecek çok şey var, yarım kalan ve tamamlanamayacak, düşündükçe içimi sıkıştıran çok şey var. Okuyanlar varsa tam tersini diliyorum onlar için. Belki sizin için de geç kalınmış bir temenni ama bundan sonrasının daha yaşanılabilir olmasını istiyorum, iyi kalın. Çok sevgi.

Aslında onlar kendilerini ve birbirlerini sevmedikleri için beni sevmediler. Kavga etmekten, birbirlerine laf sokmaktan beni sevmeye vakit bulamadılar. Çünkü her ikiside bana baktıklarında birbirlerini hatırlıyorlardı. Ben uslu bir çocuktum hiç yaramazlık yapmazdım mesela ama yinede beni hiç sevmediler. Hayatım üzerinde söz hakkı istediler hep. “onu giyme oraya gitme onu içme onunla görüşme” vs vs gibi. Bu topraklarda kadın olarak doğmanın yükü çocuk yaşlarda omzuma bindirilmişti. 25 yaşındayım ama hala daha annem beni kısıtlamaya çalışıyor, evde giydiğim kıyafete bile karışıyor. Bir şey desem ben kötü oluyorum. Şimdi ben bu hayatı bana zehir eden anne babanın beni sevdiğini nasıl düşünebilirim?

Annem çok seviyor babam eh işte dengeliyor jcjddj

Annemle babamın kavgaları ben daha bebekken başlamış annem boşanmak istemiş ama babam şu kızı öldürürüm diye el kadar bebeği yani beni gösterirmis. Sonra aileler araya girince annem boşanmamis falan. Zaten babam bizimle pek yasamazdi beş sene boyunca beraber yaşamamisizdir bir baba kız görsem gözlerim dolar kalbim ebir şey oturur mesela yaşadığımız beş sene beni sevebilirdin dövmek hakaret savurmak yerine. Ama yıllar sonra annem boşandı geçenlerde aradı beni nefret ötesi insan ya beni seç ya anneni yoksa seni öldürürum dedi günlerce ağladım korktuğumdan değil böyle bir babamın olduğundan duyduğum derin üzüntü için ağladım ama varya sevilmemek çok kötü bir şey

Benim kavgam babamla aslında . Hani Vizontele'de ; deli emin babası için diyor ya " benim babam şıh mıh değil, benim babam şerefsizin teki " Bu cümleyi sanki benim babam için söylemiş. O kadar yani. Evlenme hazırlıkları yapiyorken , tesadüf eseri geldi, kız istemede bile bulunmaya gerek duymadı. Düğünüme gelmedi, telefon bile etmedi. İşi varmış. 16 ay cezaevinde bulundum, 23 yıl sonra öğrendi." İşim vardı " dedi . Şu anda, benim kızkardeşimin torunu oldu. torununun çocuğu var yani, ismini sordum bilmiyor. Herhalde işi var.

Başlığı görünce yine içimde bir yerler sızladı.. Annem yaklaşık 9-10 yıl önce başkasına aşık olduğu İçin bizi bırakıp başka bir adamla evlendi. Annemin sevgisine o kadar ihtiyacım olduğu geceler oldu ki.. ama yoktu hiç yanımda hala da yok. Ben zannediyordum ki çocuk sevmiyor o yüzden bizi de istemedi (mahkemede çocukların hiç birini istemiyorum zaten zorla yaptım diye açıklaması var ) meğerse direkt bizi sevmiyormuş nerden anladın diyeceksiniz eşinden başka çocuğu oldu onunla ilgileniyor onu seviyor. Yani annesi tarafından gerçekten istenmeyen ve sevilmeyen çocuğum. Bu öyle bir his ki çoğu zaman bir sizi sevdiğini söylediğinde ya inanmıyorsunuz yada inandınız mı bir süre sonra sizi sevmeyeceğine inanıyorsunuz bahanenizde hep hazır: beni annem sevmemiş bu kişi mi sevecekti gibi.

hiç sevilmemiş bi sokak köpeğinin başını okşadığınızda mutluktan deliye döner ya, heh işte bir kez başımı okşasalar, bir günden bir güne arayıp sorsalar aynısı olur-dum. ama ne onlar böyle bir şey yapar ne de ben mutlu olurum...

sonra niye ghosting yiyosun niye özsaygın yok